Kreeiendrokte Waor
je ok kiekt, aajt bint der kreeien in beeld. Zwatte kreeien en nooit allennig.
Aajt met zien beiden en slim vake met nen hele troep. Ze beheerst het luchtruum
en ie zeet ze overal in beume, op nen draod of gewoon op 't laand zitten. Het
bint apatte vogels, umreden dat ze meer liekt te weten, dan wie kunt noagaon.
Heur scharpe oogies kiekt de wiede wereld in en d'r ontgeet heur niks. As der
wat te snaaien valt, bint ze der rap bie en as der ene wat te bikken hef, kump
de rest van het gezelschap oet alle kaanten anzetten. Mar
het slimste is wal heur gerevel en geneul onder mekare. Of ze op de groond zit
of as ze met nen helen pleer oversoest: ie heurt ze aajt vedan. Het geet der dan
mangs of, onmeunig! As het kreeienvolk an de zwarf geet en in lösse zwarmen boe
mekaar kroept, dan hej 't spul mooi gangs. Ze heurt tot de zangvogels, mar dat
mut nen vergissing wezen, want ze krast en kraakt en knorrelt veur nen helen
dierentuin tegelieke. Zo tegen tweeduuster trekt ze op mekaar an. Eerst hej nen
plukje in nen hogen boom zitten. Wiederop zit der nog nen stel. Het vlög naor
mekaar hen en dan trekt ze wieder naor nen aandere plek van samenscholing. Asof
ze dat vanolds gewoon bint. Op
zonnen plek zwiert ze wat in 't roond en dat geet het inenen weer vedan. Naor
nen stel hoge beume op 'n brink of bie nen bos, of zoals bie De Punt in de beume
an 't kruuspunt. Daor hej dan nen onmeunigen bende van die zwatjassen bie mekare
en nen kabaal dat het spul maakt! Nen kreeiendrokte den nog uren deurgeet. Het
lik wal asof ze eigen taal hebt, waorin ze mekaar deurgeeft wat ze zeen hebt,
wat ze heurt hebt en wat ze dervan vindt. Aj dat zwatte good nen tiedje bekiekt
- en aj scharp luustert, dan hej 't idee dat ze ok commentaar geeft. En dat is
ok zo - het bint net Drenthen achter de gordienen. Ik zal 't oe eerlijk vertellen: het is ginnen tooval dat d'r zovölle bint an dizze kaant van Nederland. Wie hebt der meer van dan, zeg mar, in Zeeland of in Noord-Holland. Dat hef nen oorzaak. Nen
helen tied eleden was der in dizze contreien nen dörpke, waor aajt van alles te
doon was. Ze hadden veemarkten en ze heulden der ok van um te feesten. Elke
gelegenhied den heur anstun was good. Of der noe nen zwien slacht wodden of nen
brulfte was, of as de leste oogst van het laand kwam - het maakten niks oet.
Feest! Good etten en dreenken, muziek derbiej en hup met de beentjes. Elkenene,
jong en old deu met. Der was gin oetbundiger streek dan daor, waor a'k het over
heb. Op
nen zeker moment trokken wat leu zich terugge. Ze deuden nich meer met. Dat gung
heel sliepstattend; ze zeeden ok nich dat ze d'r gin wil meer an hadden. Ze
maakten der zich van of met smoesjes, mar bleven gloepen vanachter het gordien.
Nog wat later gungen de vrouwleu dee der niks an vunnen bie mekaar op visite.
Vake op visite. En ja heur, daornao begun het geneul en geroddel. De stemming in
het dorp sleug um, der kwam nen soort van doem te hangen. De sfeer wodden waj
neumt, zwatsomber. Dat koppeltje olle wieven har het veur mekaar kregen um jong
en old het plezeer of te nemmen. Feest vieren lukten nich meer, zölfs de
veemarkten gungen achteroet in de loop der jaoren. Het volk bleef vot. De olle
wievengemeenschap met zien gerevel en geroddel was nen last ewodden. Wel op het idee kwam, is
nich nao te gaon. Jongvolk, mar misschien ok ol' dominee wal? Zeker is dat op
olderwetse wieze zocht is naor nen oplossing veur het probleem in het dorp. Der
wodden in nen Pruus zocht naor nen soort magiër eigenlijk. Hee was ok muzikant
met nen zonnen boekörgeltie. Hee wodden oetneugd en in het dorp wodden bekend
maakt dat nen speciale Duutse muzikant-magiër nen veurstelling zol doon. Bie
zien optreden was nich völle volk op de been, mar achter de gordienen waren
heel wat oogies zichtbaar. De kerel deu zien ogen dicht en begun nen hele
treurige wies te spöllen. Hee dreeiden al spöllend steeds in de rondte. Het
wodden heel stil op de brink. Inenen trok he alle registers lös en begun al
daansend nen wilde melodie te spöllen. Steeds wilder en steeds in de rondte
dreeiend. Op het hoogtepunt van zien gedreei klapten alle deuren lös en vleugen
alle olle wieven vanachter het raam de deur oet. De lucht in, dwarrelend en
zweeiend - as nen zwarm kreeien gungen ze omhoge en: ze bléven daor. Ze bleven
nen zwarm kreeien, met nen hoop gerevel, geneul en gepröttel. Vanof
dee tied bint der slim völle kreeien in Drenthe. De grootste droktemakers bint
dat stel olle wieven, dee niks aanders deuden as gloepen en teuten. Dat bint dee
kreeien met zukke scharpe oogies. Dŕt is de grootste kreeiendrokte.
Harmjan
van Steenwijk
Copyright 1995 - 2008 Han Tuttel. All rights reserved.
|