Op weg

Wegen en wegjes liggen volop in de aandacht. Ze zijn onmisbaar voor de mobiliteit en de mobiele telefoon. Hun noodwendige telefoonpalen staan aan de weg. 

De mate van mobiliteit levert in Drenthe en Groningen problemen op. Het verkeer groeit sneller dan de capaciteit van de wegen. De druk van het zware verkeer maakt van snelwegen glijbanen met watergeulen. Het lokale verkeer wringt zich in allerlei bochten, want de vaart wordt eruit gehaald door slingers, drempels, rotondes en wegsamenknijpingen. 
Wie veel door de provincie moet reizen, is nu -vergeleken met 20 jaar geleden- ongeveer 20-30 minuten per dag langer onderweg op dezelfde afstanden. De werktijden zijn korter geworden, de hoeveelheid werk niet. Dus wordt op rechte stukken flink doorgereden om op te kunnen schieten. 

Daaraan herken je ook de inboorlingen en de toeristen. De eersten rijden 100km/u op een hun bekende 80km-weg , terwijl toeristen gaarne met een vaartje van 60 km/u rondtoeren. Landbouwvoertuigen zijn helemaal een ramp. Hier raak je een van de knelpunten op de Drentse wegen, het verschil in tempo. 
Er wordt altijd geprobeerd in te halen, waarbij het inschattingsvermogen van jongeren eerder tot ongelukken leidt dan de risicoafweging door ervaren rijders. Op de N34 wordt 'tikkertje' gespeeld door Golfjes met bestuurders die de pet achterstevoren dragen. Wie 't eerst 'in Stad' is. Geschrokken automobilisten die te ver uitwijken, raken in de berm, schampen de hoge asfaltrichel en duiken de sloot in. 

Elke autoweg of  dorpsweg heeft nu natte bermen, die zware en snelle auto's doen kantelen of slootjespringen. Elk interlokaal Drents wegje telt bomen en bochten. Bij oude marke- en gemeentegrenzen of kruisingen met beken liggen al eeuwenlang bochten. Degenen die dáár de bomen raken, zijn toch vaak mensen die de weg kennen. 
Misschien helpt het, als we een gekantelde vrachtwagen laten liggen en een gekreukeld karkas om een boom laten zitten?  
Als wegwijzer, een weekje maar....