Jongs, hol op met dat gedonderjaag en luster. Ie bint nich veur niks hierhen ekommen op de fietse, wie bekiekt het boeltje hier en dan gaot wie wieder. Het blif gelukkig dreuge.

Wel wet wat dat hier is? Precies: dat wo'k mar zeggen, nen hunebed en ie könt der toch nich in slaopen.
Ja, dat hej good onthollen: de hunnen hebt der ok geen mieter met van doon. Het bint grafkamers van volk oet vrogger tied, zonnen vijfdoezend jaor eleden. Jao, zowat alle hunebedden bint verropt en verscheiden bint ok verinneweerd. Aanderen bint kaant vot. De stenen bint verkocht.
Ja, dat was ok vrogger, mar nich zo heel lange terug. De olle Drenten dee nich benauwd waren veur vrömde verhalen en spokerij, braken de zaak of um der wat an te verdeenen. Ja, zo gung dat.

Vandage nen dag is 't hunebed het symbool van Drenthe. Nee Henk, keihard de beste is nen aander kapittel en holt oe der wieder boeten, ja? Ik zeuk nog nen vriewilliger om banden te lappen - hol der good rekkenschop met! Luster:

Dit hunebed bie Diever is gin gewoon hunebed. Het bint gin dooie stenen, zoas het oew too lik.
Kiek, aj elken dag langs nen hunebed loopt geef-ie gin acht op kleenigheden. De flinten ligt der zoas ze der aajt lagen.
Tot op nen gegeven dag Hennek van Geertje den wiederop woont en hier langs mut hen Diever, wat better keek. Waorum kön-he achternao nich secuur zeggen, mar iets was nich in odder. He veulden het meer dan-e het zeen kon.
He leup wat roond de flinten, keek naor het bankie veur de toeristen, keek ok nog eem in de blikken ofvalbak en bleef toen stil staon. Hee lusterden of he wat heuren kun. Een of aander geluud, nen anwiezing dat der wat loos was.

Mooi niks vanzölf, want aj wat heuren wìlt is der nooit wat. Hennek krabde zich op de kop, stak nen piep tabak op en gung vedan.
Hee was der niks gerust op; der zat hum wat scheef, mar wàt wus he nich. Of het nen beweging was, den he wat schuins zeen har of toch nen soort van geluud - he vertrouwden zukzölf nich om het hardop te zeggen.
Het zol wal verbeelding west wezen.

Nen dag of wat naotied, want het zat hum nich lekker, gung he tegen tweeduuster weer naor het hunebed.
Slim scharp keek he in de rondte en lusterde naor nen geluud wat he nich kennen kon. De weend weeide heinig an deur de beume, het loof ritselde. Wiederop pruttelden nen trekker, op de weg langs het kanaal reden auto's. Nen koppeltje fietsers reed langs. 'Moi' in het veurbiegaon, 'moi' terug.

Inenen dreeide Hennek zich um, zien piep vleug hum zowat oet de snufferd. Der gebeurden wat.
Het wodden al duuster, mar Hennek meenden iets kleens te zeen votkroepen. Het kon nen edder of nen evertasse wezen, mar dat was het nich. Hee wus dat zeker, heur ritselgeluudjes klunken nich zo. Zachies an sleup Hennek richting flinten. He wodden wat gewaar op het zuidende van het hunebed.
Beweug den steen an het oetende? He stun in twiefel, want hoe kon nen tonnenzwaore flint oet zukzölf bewegen? Ie könt oezolf wal van alles wiesmaken. Hennek kwam dichterbie en bukten zich. En verduld, in het zaand kon he zee dat der gescharrel west was. Mar wat? Het was te duuster ewodden um het better te bekieken.

De aomend daornao kwam Hennek vrogger en verscheul humzölf in de struukerij achteroet. He zat doodstil en wochten of wat der gebeuren zol.
Nen tiedlang vernam he niks. Toen het al slim donker wödden, heurden-he dat geluud weer. Het kwam oet de richting van den holle vleerboom achter het hunebed. En van wiederop, an de aandere kaant van de klinkerweg. Oet een van de eeken zoemde hetzölfde geluud, zacht mar herkenbaar.
Hennek spande zuk in om scharp te blieven kiekn. En toen geleufden he zien eigen ogen nich meer! Hee zat midden in nen sprookje: nen hele riege kleene mennekes met nen kaal koppie kwam oet de holle beume en trok op het hunebed an. As waren het miegemps, der trokken wal doezenden van dat kleine grut naar de ene steen op het zuudelijk end van het hunebed.
As bie toverslag verdwenen ze allemaol under den steen. Het geroezemoes zwöl an tot nen heurbare drokte. Toen wödden het stil; Hennek zat doodstil in grote spanning wat der veurvallen zol.
Plots een scharp geluudje as nen commando en hee zag dat de dikke steen héél eem optild wodden en nen pietsie verscheuf, nen endje van de rest of. Nich völle, mar hee nam het duudlik waor.

Hennek kwam veraltereerd overend um better te kieken en meteen steuf met groot geraos dat grut vot, de holle beume in. Heur kale koppies glommen in de duusternis.

Noja, het verhaal gung roond en heel wat volk hef in het tweeduuster zitten kieken - en vernam niks.
Later kwam oet dat zukswat allenig gebeurden op midzummernacht. Een keer in het jaor kump dat kleine spul vanoet alle holen en gaten teveurschien om den steen op het zuudende wieder te verplaatsen. Ze hebt nen jaor neudig um op krachten te kommen.
De archeologen meent dat dizzen steen te zwaor drukt op heur ondergrondse verbliefplaatsen. Nen andere verklaoring hebt ze nich.

Ja, wat hej Henkie? Natuurlijk bint der bewiezen van. Kiek maar onder den lesten steen deur, der zit net genog ruimte veur dee kleene keerlkes en der könt der doezenden tegelieke onder. Mangs vindt ze trippelsporen van heur verkenners, dee 's nachts komt kieken. En het is op te meten: elk jaor schuf den steen nen kleen stukkie wieder richting dorp.

Allee jongs, opstappen en wieder op de fietse naor Diever. Ieleu kriegt nen ijsco.

Harmjan van Steenwijk

(Drentse Courant/Groninger Dagblad 04/06/98)